Dzisiaj w pracy słyszałem tylko: “Szybciej, panie Dawidzie, szybciej!” Powrót do domu powinien mnie cieszyć, a tu klakson, korki, głośny i uciążliwy klakson - biiibip! Po drodze zahaczam o żłobek: kichanie, smarkanie, apsik! - syn chory.
Wsteczny, gaz w podłogę, skręcam raz, drugi, trzeci i już jestem pod przychodnią. Rejestracja, pół godziny w kolejce (niestety ktoś wepchnął się bez). Szybka diagnoza pediatry: syn chory, worek leków i pańskie L4 od jutra.
W końcu, dom!
Do końca tygodnia nie połowię, no to jadę dziś. Co ty na to? Jedź, jedź - przytakuje żona i “przejmuje” synka, a ja nawijam…, ale nie o tym jak mi dzień minął. Nawijam żyłkę MOMOI Premium 0,16 mm na szpulę kołowrotka.
Gotowe! Wychodzę z klatki, wyjeżdżam z parkingu, docieram nad Łynę. Przede mną półtorej godziny, kawałek rzeki i okonie (oraz dobry plan na te 90 minut). Czas start!
Nieprzewidziana zmiana taktyki
Przemykam brzegiem. Mijam jedne, drugie, trzecie fajne miejsce. Nogi niosą mnie jednak dalej, w kierunku TEGO zakrętu, a na agrafce wisi tylko TEN wobler (taki maluszek z czerwonym brzuszkiem). Obławiać jedynie sprawdzone miejsca i jedynie najskuteczniejszą przynętą - trzymam się mojego postanowienia (bardzo rygorystycznie) i sunę, a trzciny kładą się u mych stóp. W końcu jest! - moja Mekka! Jest mój zakręt! Staję w dogodnej do rzutu pozycji i…
Plan doskonały staje się nie tak bardzo idealny. W zasadzie to… totalna porażka! W drugim rzucie urywam przynętę (a w pudełku drugiej takiej nie mam). Kiszka, kiszka straszna, mówię Wam.
Dobra zmiana (nic z polityką związanego!)
Macam woblery. Wyciągam je z pudełka, jeden po drugim i obracam w palcach jak dobre, kubańskie cygara. Zagryzam wargę, chwilę myślę, biorę kolejnego i znów macam - ostatecznie srebrny, czterocentymetrowy wobek ląduje na agrafce.
Okonie żerują. Wiem to, bo zanim Łyna zabrała moją przynętę, z czeluści wypadł okazały pasiak. Obwąchał woblera i dał nura z powrotem w nieprzeniknioną głębię.
Dlatego właśnie wybór padł na niego, Horneta 4. Prowadzić wolno i z prądem (tego wymagała charakterystyka łowiska), a przy tym głęboko mogłem tylko tym woblerem. Rzucić przyssanej do dna rybie pod nos, zaliczyć branie, zaciąć, wyholować - to był mój nowy plan.
I TEN PLAN ZADZIAŁAŁ!
Z jednej strony spokój, z drugiej dzika natura. Nad wodą wędkarz, w wodzie ryba. Tu ja, tam okoń. Między nami żyłka.
Ryba bierze w trzecim rzucie i od razu płynie w zarośla: czy linka się przetrze? Szesnastka Momoi Premium wytrzymuje i wyciągam rybę z zawady - ta próbuje powtórzyć manewr. Uniemożliwiam jej to dokręcając hamulec kołowrotka na maksa - dwa nagłe zrywy targają szczytówką. Podciągam wędkę - ryba próbuje iść “w długą”, no to kręcę korbką kołowrotka (i uciekinier jest coraz bliżej). Po chwili bardzo blisko. Podbierak ląduje w wodzie. Pasiak zrywa się raz jeszcze. Ja spokojnie naprowadzam go ponownie do siatki. Tym razem wpływa do niej posłusznie.
Rybę oceniam na 30 ze sporym “plusem, pracę żyłki Momoi Premium na mocną “piątkę”. Świetnie czuć na niej rybę i jest wytrzymała na uszkodzenia mechaniczne. Tylko czy poradzi sobie z większymi rybami, okazami? Jeśli tak, wystawię jej świadectwo na “sześć”. Jak nie, do “piątki” dołączy minus. To jednak okaże się z czasem!
No właśnie: czas, czas, czas… kończy mi się czas...
Doławiam dwa okonki i jednego klenika. Wędkę składam jeszcze nad rzeką. W międzyczasie dzień ustąpił zmierzchowi, a trzcinowisko trawie. Pomykam więc ekstremalnie prędko w stronę samochodu.
Home, sweet home…
Szalony dzień za mną. Prędki i nerwowy. Fotel, w którym siedzę, wysysa ze mnie całe zmęczenie. Tego wieczora zajrzę jeszcze do Kajtka. Pocałuję go w czółko, oby to było zimne czółko - ucieszy mnie ta zmiana temperatury niezmiernie.
Potem usiądę ponownie w fotelu, wypiję kawę i zacznę pisać. A napiszę o jednym, szalonym dniu z życia pewnego wędkarza…
Dawid Sokołowski
web
