Dotarły do mnie wędziska; do połowienia, zapoznania się z nimi, ocenienia, zaopiniowania itd. Jestem w Team Dragon Polska i bliższa znajomość ze sprzętem Dragona jest moim miłym obowiązkiem. Nie do końca wiedziałem, co będzie w przesyłce i po trosze bałem się, że znowu stanę się obiektem zainteresowania przechodniów podczas tachania paczuszki długości ponad 2 metry.
Nie wiem, czy to zazdrość i podziw budzą się w przechodniach na widok dużej paczki, w końcu każdy lubi dostawać i rozpakowywać paczuszki (przepraszam: paczki, paczuchy).
Jednak tym razem długość paczuszki była względnie normalna, jeżeli chodzi o wielkość. Natomiast zawartość... spodobała mi się pod kątem wizualnym. Kolor (no, właśnie; zaraz może się okazać, że nie rozróżniam kolorów, ale to nieprawda - co najwyżej nie potrafię ich nazwać) jest bardzo atrakcyjny. Kolor blanku z niebieskim odcieniem, omotki żywo niebieskie (błękitne) z połyskiem metalic przypadły mi do gustu. Jak widać jednak można zrobić wędziska, które nie będą kosztować krocie, a wyglądać będą... apetycznie :-) W paczuszce znalazłem trzy kijki o c.w. do 25, 35 i 45 gramów. Wiedziałem, że dwa pierwsze szybko uda mi się ocenić lub - jak woli to nazywać wielu - przetestować. Ja wolę nazywać to „opinią na temat użytkowania w warunkach praktycznych”. Do testów to trzeba przygotować całkiem niezłe zaplecze metodologiczne. Może się przydać i laboratorium.
Wracajmy do wędzisk i ich użytkowania. Na pierwszy ogień poszło to najlżejsze c.w. o długości 213 cm. Pojechałem ze znajomym nad niewielką rzeczkę. Z powodu małej wielkości łowiska rozeszliśmy się w dwie strony. On poszedł w górę, a ja zdecydowałem się na schodzenie (woda nie była klarowna, a szansa na klenia zawsze jest). Stoję przy moście i wybieram z pudełka przynętę nie mogąc się zdecydować. Wybór pada na obrotówkę CM CLASSIC (te najciemniejsze skrzydełko).
Wybór okazuje się raczej dobrym, bo już w pierwszym rzucie spod mostu wyskakuje i skubie blaszkę pstrąg, wielkością raczej z tych mniejszych. Znowu podpływa, skubie, potem robi to trzeci raz. Nie jest zdecydowany, albo i ja, mając całą sytuację jak na tacy, nie przekonałem go do zdecydowanego brania. Mały jest to i po co taka rybka na wędce; niech się pobawi i odpłynie zniechęcony.
Po ok. 30 metrach obłowionej rzeki znowu czuję skubnięcie, zacinam i wyraźnie czuję rybę na wędce. Za chwilę widzę, że to niewielki szczupak. Rzuca się okropnie i mam nadzieję, że nie obetnie obrotówki, bo bardzo ją lubię. Żałuję, że fluorocarbon Invisible zostawiłem w domu, bo dołożyłbym do zestawu ze 20 cm, aby kolejne szczupaki nie zrobiły mi niespodzianki. Pierwszego wyjmuję i zaraz uwalniam. OK., rybę poczułem, wyjąłem - kijek okazuje się szczęśliwy, to były pierwsze moje myśli. Niewiele metrów rzeki za mną, a tu już dwie ryby były gotowe go wypróbować. Ciekawe, co będzie dalej?
Na ciąg dalszy nie musiałem czekać długo. Kilka miejscówek dalej (a celowo łowiłem w każdym potencjalnym miejscu, aby zbyt szybko nie wykorzystywać odcinka rzeki) widzę cień sunący nieco za i pod obrotówką. Gdy ta zbliżyła się do roślin przy moim brzegu nastąpiło branie. Zacinam i czuję, że na drugim końcu zestawu jest pstrąg. Za chwilę go widzę, jak trzęsie głową i odpływa w kierunku środka rzeki. Kij ładnie pracuje i doskonale amortyzuje. Pstrąg jest w dobrej kondycji i szaleje, a elastyczność wędziska amortyzuje jego wariactwo znakomicie. Odpowiednia praca blanku zniechęca rybę do młynkowania, dzięki temu minimalizuje się ryzyko spinki. Szybko ląduję rybę i przytrzymując w podbieraku dzwonię do Bartka, który przecież nie odszedł daleko. Pojawia się po chwili i po chwili (po fotce) pstrąg żwawo odpływa do swojego dołka.
Kij rzeczywiście szczęśliwy. Teraz z Bartkiem idziemy razem w dół, bo do fotek lepiej mieć towarzysza. Na naszych wędkach meldują się jeszcze krótkie ryby. Jeszcze kilka miejscówek i ryby przestają wykazywać zainteresowanie. Łowimy, zmieniamy przynęty i nic. Na brak aktywności po najedzeniu się ryb (w chwili przyjechania nad wodę ryby akurat zerowały) ciężko jest zaradzić. Nie poddaję się jednak i dobrze, bo pod koniec zaplanowanego odcinka czuję jeszcze mocne uderzenie w klasycznym stanowisku - wlewie. Okazuje się, że to kleń postanowił odczarować wodę i potwierdzić, że dzisiaj miałem szczęście.
To początek używania tego wędziska. Jeszcze wiele razy będę go używać, bo zrobiło na mnie całkiem dobre wrażenie. Myślałem, że będzie cięższe i bardziej toporne, a okazało się, że można tej serii używać i być zadowolonym ze sprzętu. Oczywiście nie spodziewam się po niej fajerwerków, ale to solidny i dobrej jakości sprzęt. Jakby ktoś zaczynał swoją przygodę z castingiem, to warto pomyśleć o serii Magnum. I wcale nie mam na myśli tylko wspomnianego modelu. O pozostałych napiszę w drugiej części „Weekendu w odcieniu Magnum”.
Sławomir Kurzyński
TEAM DRAGON
web
